ناباروری غدد درون ریز
ناباروری غدد درون ریز نتیجه کاملی از اختلالات هورمونی است که منجر به تخمک گذاری نامنظم یا عدم وجود کل آنها در زنان می شود. در مردان، این آسیب شناسی با نقض اسپرماتوژنز و کاهش کیفیت اسپرم ظاهر می شود. در قلب ناباروری غدد درون ریز نقص در عملکرد غده تیروئید، سیستم هیپوتالاموس – هیپوفیز، گوناد است.
درمان به موقع چنین اختلالاتی در بدن منجر به شروع بارداری مطلوب در 80-70 درصد موارد ناباروری غدد درون ریز می شود. در غیر این صورت، تنها راه رسیدن به موفقیت در درک یک کودک، روش لقاح آزمایشگاهی است. انتخاب روش درمان ناباروری تنها پس از بررسی کامل از همسران صورت می گیرد. مهم است که همسران آزمون و تحلیل را تکمیل کنند. و از آنجاییکه آنها می توانند علل مختلفی از نقض عملکرد سیستم تولید مثل را شناسایی کنند، درمان معمولا با آن دلایل که اهمیت فوق العاده ای برای مفهوم شدن دارد، آغاز می شود.
تاثیر اختلالات هورمونی بر ناباروری زنان
اختلالات هورمونی تاثیر زیادی در ایجاد ناباروری زنان دارد. هورمون های زنانه نقش بسیار مهمی در چرخه قاعدگی ایفا می‌کنند. نقص در تولید این هورمون ها، میزان تولید، تعادل بین هورمون ها و همچنین نقص در اندام های تولید کننده این هورمون‌ها می‌تواند سبب ایجاد ناباروری زنان گردد.
از جمله رایج ترین اختلالات هورمونی می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
نقص در عملکرد غده هیپوتالاموس:
هیپوتالاموس بخشی از مغز است که مسئول تولید و ترشح هورمون آزاد کننده گنادوتروپینها (GnRH) می‌باشد. این هورمون سبب تحریک غده هیپوفیز برای تولید دو هورمون LH و FSH می‌گردد. در صورت عملکرد ناقص هیپوتالاموس، تحریک هورمونی هیپوفیز به درستی انجام نمی گردد و در نتیجه، یا هیچ تخمک بالغی در چرخه تخمدانی ایجاد نمی شود و یا تخمک به صورت نابالغ تولید می گردد.
نقص در عملکرد غده هیپوفیز:
یکی دیگر از مشکلات هورمونی رایج، ایجاد نقص در عملکرد غده هیپوفیز می باشد. غده‌ی هیپوفیز مسئول تولید و ترشح هورمون های FSH و LH است. در صورت تولید زیاد و یا کم این هورمون ها، تخمدان ها قادر به تخمک‌گذاری صحیح نیستند. آسیب فیزیکی، تومور یا به هم خوردن تعادل مواد شیمیایی در غده‌ی هیپوفیز سبب نقص در عملکرد این غده می‌گردد.
کمبود فاز لوتئال
یکی از علل تخریب تخمک گذاری. این آسیب شناسی با عملکرد نامناسب بدن زرد همراه است و منجر به تغییرات اساسی در اندومتر می شود. به عبارت دیگر، چنین اندومتری برای کاشت تخمک مناسب نیست. آسیب شناسی می تواند به دلایل مختلف توسعه یابد: به علت اختلال عملکرد تیروئید، هیپرپرولاکتینمی عملکردی، التهاب مزمن تناسلی، هیپرآندروژنیسم. تقریبا همیشه، درمان با استفاده از استروژن پروژسترون آغاز می شود، که به دستیابی به تخمک گذاری کمک می کند. معمولا داروهای ترکیبی مونوفاز تجویز می شوند. مدت دریافت آنها 3-5 چرخه است. در آینده، ممکن است درمان با استفاده از محرک های مستقیم تخمک گذاری انجام شود.
در غیاب اثر مثبت، آماده سازی حاوی هورمونهای گنادوتروپیک (مننگون، humegon) در رژیم درمان گنجانده شده است و گونادوتروپین کورونی در دوزهای تخمک گذاری تحت هدایت اولتراسوند قرار می گیرد. اگر نارسایی فاز لوتئال ناشی از هیپرپرولاکتینمی یا هیپرآندروژنیسم باشد، سپس آلکالوئیدهای قاعدگی یا دگزامتازون (نورپرولاك، پارولیدل) تجویز می شود.
سندرم انقباض مزمن
این آسیب شناسی می تواند ناشی از بیماری های غدد درون ریز مانند hyperprolactinemia غیر تومور و سرطان تومور، سندرم تخمدان پلی کیستیک، هیپرآندروژنیسم منشاء آدرنال، اختلال عملکرد هیپوتالاموس هیپوفیز، و همچنین سندروم تخمدان های مقاوم و یا سندرم تخمدان های تخلیه شود. هدف درمان این اختلالات، تحریک تخمک گذاری است. در مورد سندرم تخمدان پلی کیستیک، ابتدا به اثر بازدارندگی دست می یابد و سپس تحریک تخمدان با استفاده از آماده سازی گنادوتروپین یا ضد استروژن تحریک می شود. مدت درمان با هورمون ها 3-5 دوره است. در صورت عدم اثرات مثبت، مداخلات جراحی به صورت برداشتن گوه، بیوپسی تخمدان دوطرفه و الکتروپزشکی تخمدانها انجام می شود. این عملیات با دسترسی لاپاروسکوپی انجام می شود.
دیدگاه‌ها